Anthony Jackson , Yiorgos Fakanas Group
στο 55Bar – New York : Bass blowout
Το YFG (Yiorgos Fakanas Group) μετά την Ιαπωνία και την Κορέα έπαιξε στο φημισμένο jazz-club 55Bar της ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ από τις 14-17 του Απρίλη!!! Παρουσίασαν μουσική του Γ.Φακανά από το κοινό με τον Anthony Jackson cd τους INTERSPIRIT. Έπαιξαν οι Τάκης Πατερέλης–alto sax, Lew Soloff-trumpet, Bob Franceschini-tenor sax, Αντώνης Ανδρέου-tombone, Δημήτρης Σεβδαλής-Fender Rhodes, Anthony Jackson-contra bass guitar, Γιώργος Φακανάς-bass guitar και Cliff Almond-drums.
Καταπληκτικές sold-out συναυλίες με το αμερικανικό κοινό και τον τύπο να αποθεώνουν το group και τη μουσική του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η παρουσίαση των εμφανίσεων αυτών στο περιοδικό Bass Player, από τον αρχισυντάκτη του Chris Jisi :
ΒΑSS PLAYER ON LINE, APRIL 2011
Anthony Jackson’s and Yiorgos Fakanas’ U.S. Debut Live
(Μετάφραση από το Αγγλικό κείμενο)
Μιλάμε για μπασιστική καταιγίδα. Είχα την ευκαιρία να δω μία πρόβα, καθώς επίσης και τις δύο βραδιές στις 14 και 17 Απριλίου στο 55 Bar, στο Greenwich Village στο Manhattan. Οι παραστάσεις αποτέλεσαν την πρώτη επίσκεψη του συναδέλφου του Jackson, Έλληνα μπασίστα/συνθέτη Γιώργου Φακανά, μια που οι δύο τους διαφήμιζαν το πρόσφατο cd τους, Interspirit. Το διεθνές σεπτέτο, αποτελείτο από τον Jackson (με το εξάχορδο Signature Fodera Contrabass), το Φακανά (με το τετράχορδο Fodera Emperor II ), τον ντράμερ Cliff Almond (Michel Camilo, Wayne Krantz), τον τενόρο σαξοφωνίστα Bob Franceschini (Mike Stern, Yellowjackets), και από την Ελλάδα τον alto σαξοφωνίστα Τάκη Πατερέλη, τον τρομπονίστα Αντώνη Ανδρέου και τον Δημήτρη Σεβδαλή στο Fender Rhodes. Ο υπέροχος τρομπετίστας Lew Soloff έπαιξε με το γκρουπ τη δεύτερη βραδιά. Μία μεγάλη ουρά από μπασίστες περίμενε έξω από το club την πρώτη μέρα της συναυλίας. Σύντομα θα καθηλωνόμασταν όλοι στις θέσεις μας από την λαμπερή ένταση και την άμεση χημεία αυτού του συνόλου, που έπαιζε έτσι μετά από δύο μόνο πρόβες!
Το γκρουπ έπαιξε μερικά από τα πιο fusion κομμάτια του cd Interspirit, συμπεριλαμβανομένων των : “Inner Power”, “Parhelia”, “Seviglia”, τη διασκευή του “Footprints”, το ομώνυμο κομμάτι του cd και μερικά παλιότερα κομμάτια του Φακανά. Διαπίστωσα πλέον από κοντά το βάθος και τη διάσταση του πολυφωνικού γραψίματος του Γιώργου, σε συνδυασμό με το περήφανο και παθιασμένο παίξιμο του κάθε ενός μουσικού ξεχωριστά. Όπως σε κάθε υψηλού επιπέδου jazz συναυλία, η σύνθεση είναι το μισό μέρος της ιστορίας, και ενώ θα έβαζα Αριστα σ’ αυτήν, η αυτοσχεδιαστική ανάπτυξη με τα solos των μουσικών, ήταν αυτή που μας έκανε να ανοίξουμε τα μάτια διάπλατα. Ελεύθεροι να περιπλανηθούν πάνω σε modal αρμονία, ή σε κύκλους δύο βασικών ακόρντων, το ευέλικτο αυτό σύνολο, δημιουργούσε αυτοσχεδιασμούς τον έναν μετά τον άλλον. Ο Franceschini και ο Πατερέλης είναι δύο από τα πιο αυθεντικά σαξόφωνα που υπάρχουν σήμερα. Ο καθένας τους αναπτύσσει με τον τρόπο του την αρμονία χωρίς τίποτα περιττό, με εκπληκτική και συχνά εξωπραγματική προσέγγιση.Ο Ανδρέου είναι ένας φλογερός βιρτουόζος τρομπονίστας που βρίσκεται στην κορυφή των νέων μουσικών όπως ο Elliot Mason. Ο Σεβδαλής έχει τη salsa στο αίμα του, δημιουργώντας ρυθμικές και αρμονικές κορυφώσεις στη διάρκεια των σολιστικών του περιπλανήσεων. Ο Almond, που ήταν ο αφανής ήρωας κρατώντας το σχήμα συνεχώς δεμένο, έκανε τα πιο ενδιαφέροντα ντραμιστικά breaks στο “Parhelia”, προκαλώντας τη μπάντα και το κοινό να κρατούν το μέτρημα ανάμεσά τους.
Για τους fans των χαμηλών συχνοτήτων, η πραγματική αποκάλυψη, ήρθε από τις 10 χορδές στο βάθος της σκηνής. Ο Φακανάς – συνθέτης, band leader, ιδιοκτήτης μουσικού σχολείου και δισκογραφικού label – είναι ένας λαμπερός “τρόμος” στο μπάσο. Τα solo του αναπτύσσονται σε κύματα γεμάτα από φράσεις και ιδέες με 16α, πλήρεις από bebop καταβολές, ενώ οι καταλήξεις τους είναι εξίσου ενδιαφέρουσες με την ανάπτυξη των αυτοσχεδιασμών του. Μεταφέρει αυτό το ίδιο πνεύμα και στη συνοδεία, ωθώντας τους σολίστες με ενέργεια και τολμηρές αρμονικές επινοήσεις. Οσο για τον Jackson, παραμένει ο πιο συναρπαστικός συνοδός στηρίζοντας τα κομμάτια καθώς επίσης και τα αυτοσχεδιαστικά μέρη. Αν σε συναρπάζει ο Anthony με ότι κάνει στην ηχογράφηση, ζωντανά, σε αυτό το σχήμα, έφτανε στα όρια της νιρβάνας : αυθόρμητη επανεναρμόνιση και ρυθμικές επινοήσεις στο έπακρο, ξαφνικές και άμεσες αλλαγές από την πένα με flanger στην τεχνική του αντίχειρα με “παλάμη-σουρντίνα”, ακλόνητος ρυθμός, απαράμιλλη χρήση των χαμηλών νοτών, εκπληκτικές εκφραστικές μούτες…και όλα αυτά με το χαμηλό ήχο από τα Meyer Sound ηχεία του, που σε χτυπούν κατευθείαν στο στήθος. Ο Jackson έκανε ένα ριζοσπαστικό εναρκτήριο solo στο “Seviglia”, επαναπροσδιορίζοντας την έκταση του οργάνου, που περιείχε τεχνική με δάχτυλα-σουρντίνες, ακόρντα με εσωτερική κίνηση των φωνών στην ψηλή περιοχή, καθώς επίσης και καταιγιστικά χαμηλά La με τη βοήθεια του μηχανισμού της Si χορδής του.
Ιδιαίτερα απολαυστική μεταξύ των άλλων ήταν η εναλλαγή του συνοδευτικού μπασιστικού ρόλου μεταξύ των Jackson και Φακανά. (Εάν ο A.J. συνόδευε το solo του τενόρου, ο Γιώργος αναλάμβανε να συνοδεύσει το solo του τρομπονιού κλπ). Δημιουργείτο έτσι μία ενδιαφέρουσα και θεμελιώδης ηχητική αντίθεση. Αυτό οδήγησε στο καλύτερο σημείο της βραδιάς για μένα, (ξεχνώ σε πιο κομμάτι) όταν, κάποια στιγμή έφυγαν όλοι από τη σκηνή, και οι δύο μπασίστες έμειναν να παίζουν μόνοι τους συνοδεύοντας ο ένας τον άλλον, προς μεγάλη ευχαρίστηση του κοινού που κουνούσε ρυθμικά το κεφάλι. Στο φινάλε της τελευταίας βραδιάς, τα χαμόγελα και τα συγχαρητήρια που ακούγονταν από παντού συνοδεύονταν από νέα σχέδια για άλλα gigs και περιοδείες για τον κάθε μουσικό. Εμείς εδώ ελπίζουμε ότι αυτό το μπασιστικό ντουέτο μαζί με το υπόλοιπο group, να έχει τον ίδιο απόηχο που είχαν οι SMV (Stanley-Marcus-Victor), έτσι ώστε ενωμένοι να ξαναγυρίσουν σύντομα στην Αμερική για περισσότερες συναυλίες.
Posted by Brian Fox at 04/25/2011 03:26:08 PM |
ORIGINAL ENGLISH TEXT:
Talk about a bass blowout. I had the chance to catch a rehearsal and both nights of Anthony Jackson’s U.S. solo debut on April 14th & 17th, at 55 Bar in Manhattan’s Greenwich Village. The shows marked the first U.S. visit for Jackson’s collaborator, Greek bassist/composer Yiorgos Fakanas, as the pair were promoting their recent CD, Interspirit. The international septet was comprised of Jackson (on his signature 6-string Fodera Contrabass), Fakanas (on his Fodera Emperor II 4-string), drummer Cliff Almond (Michel Camilo, Wayne Krantz), tenor saxophonist Bobby Franceschini (Mike Stern, Yellowjackets), and from Greece, alto saxophonist Takis Paterelis, trombonist Antonis Andreou, and Dimitris Sevdalis on Rhodes. Trumpet great Lew Soloff joined in on the second night. A line rife with bassists extended outside on opening night and we would soon be holding onto our seats from the sheer intensity and instant chemistry of this unit, after just two rehearsals.
The ensemble played some of the more full-on fusion tracks from Interspirit, including, “Inner Power,” “Parhelia,” “Seviglia,” their cover of “Footprints,” the title track, and some earlier Fakanas pieces. Viewed in person, the depth and dimension of Yiorgos’s polyphonic writing came alive, as did the pride and passion of each player’s performance. As with any first-rate jazz show, the composition portion is but half the story, and while I would give it an “A,” the improvised support and solos from this crew was the real eye-opener. Free to roam over modal or two-chord-vamp solo sections, the limber lineup hit one home run after the other. Franceschini and Paterelis are two of the most original sax voices around, each working their way to places related to the harmony only in other-wordly terms. Andreou is a fiery trombone virtuoso in the mountain-top range of young lions like Elliot Mason. Sevdalis has salsa in his blood, making for rhythmic as well as harmonic highpoints in his excursions. Almond, who in this setting was the unsung hero, holding it all together all night, made the most of his drum breaks in “Parahelia,” creatively challenging both band and audience counting through his flourishes.
For bottom fans, the real revelation came from the 10 strings at the back of the bandstand. Fakanas—composer, bandleader, music school and record label owner aside—is a sheer terror on bass. His solos come in waves of bop-informed 16th-note ideas, and the ebbs are as interesting as the flows. He brings that same spirit to accompanying, pushing the soloists with energy and fearless harmonic invention. As for Jackson, he remains the most exciting supporting musician behind song or soloist alive. If you get a thrill from what Anthony does on record, live, in this custom setting, it was near nirvana: spontaneous reharmonization and rhythmic derivation to the max, seamless and instant transistions from pick-and-flange to palm-muted thumb plucks, unshakable time, fat pocket, priceless facial expressions—all delivered with chest-thumping lows from his Meyer Sound cabs. Jackson also issued a radical, range-defying open solo to start “Seviglia,” consisting of finger style-plucked, upper-register chords with moving inner-voices, as well as thunderous low As via the hipshot on his B string.
Especially enjoyable throughout was Jackson and Fakanas alternating their accompaniment (if AJ backed the tenor solo, Yiorgos would take over for the bone solo, etc.), making for an interesting sonic and conceptual contrast. This led to my personal favourite moment (and I forget the song) when at one point, everyone else dropped out and the two bassists comped together to the head-shaking delight of the crowd. At the end of the final night came exhausted smiles and congratulations all around, followed by the reality that each musician was headed for a separate gig or tour. Here’s hoping an SMV-type buzz circulates and this dual-bass-led collective can reunite and return for more U.S. dates.
Posted by Brian Fox at 04/25/2011 03:26:08 PM