Γιώργο συγχαρητήρια για τη δισκάρα που έκανες, έμεινα κάγκελο μόλις άκουσα το άλμπουμ ! Ωραία πράγματα, πάντα τέτοια εύχομαι. Πάμε λοιπόν μερικές ρωτήσεις για το επόμενο τεύχος του «Ήχου» που μένει ζωντανός όσο υπάρχουν δημιουργίες σαν τη δική σου και τόσοι «πυροβολημένοι» με το hi-fi !
1. Αυτή είναι η 10η δισκογραφική σου δουλεια και η 7η απολύτως προσωπική σου , αν δεν απατώμαι, 7 χρόνια μετά το «Interspitit» που έκανες με τον Anthony Jackson και η 8η παραγωγή της δισκογραφικής σου εταιρίας (ANA Music – Ars Nova Athina Music). Μίλησε μου για το «Acrobat» πώς προέκυψε και τι υλικό έχεις στο δίσκο αυτό ; Όλες καινούργιες συνθέσεις ;
ΑΠ: Ως συνθέτης εργάζομαι καθημερινά και μαζεύω υλικό που, κατά διαστήματα, το εντάσσω σε ένα ολοκληρωμένο έργο. Φροντίζω, φυσικά να υπάρχει στα επιμέρους κομμάτια μια ηχητική και θεματική ενοποίηση. Κάπως έτσι λειτούργησε η διαδικασία του Acrobat. Πρέκυψε μια συλλογή φωτεινών jazz-fusion συνθέσεων που αποτέλεσε για μένα μια ακόμη ακροβασία μέσα στην ατέρμονη προσπάθεια μου να ισορροπήσω στο τεντωμένο σχοινί της τέχνης μου και να φτάσω απέναντι, στο κοινό. Οι συνθέσεις είναι όλες καινούργιες εκτός από το τελευταίο κομμάτι του cd “No Princess, no island, no God” που ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά στο LP των Iskra, “Parastasis” το 1988.
2. Που ηχογραφήθηκε η δουλειά αυτή και πώς συντόνισες τους καλεσμένους που συμμετέχουν στο άλμπουμ αυτό ;
ΑΠ: Ηχογραφήθηκε στην Ελλάδα, στο studio του Δημήτρη Καρπούζα με τον οποίο έχω ηχογραφήει τα τρία πιό πρόσφατα cd μου (Interspirit, Maestro, Acrobat). Όλοι οι συμμετέχοντες, Έλληνες και ξένοι, βρέθηκαν μαζί μου στο studio εκτός του Mike Stern ο οποίος ηχογράφησε τις κιθάρες στη Νέα Υόρκη. Βλέπεις, η τεχνολογία μας δίνει πλέον την δυνατότητα να επικοινωνούμε μουσικά έστω κι αν μας χωρίζουν τεράστιες αποστάσεις.
3.Το «Acrobat», το ομώνυμο κομμάτι θα το έλεγες και αυτοβιογραφικό κομμάτι ; Έχει το ύφος σου, αλλά και ο τίτλος ίσως δίνει ένα αυτοχαρακτηρισμό. Έτσι είναι ;
ΑΠ: Είναι πολύ φυσικό όταν παράγεις Τέχνη που δεν ακολουθεί το αναμενόμενο αλλά προσπαθεί να προτείνει νέα σκέψη και διαφορετική απόλαυση, να αισθάνεσαι ότι, κάθε τέτοια απόπειρα, ενέχει την πιθανότητα να πέσει στο κενό. Πρέπει, λοιπόν, να έχεις μεγάλη πίστη και αφοσίωση στις επιλογές σου προκειμένου να διαβείς τις δυσκολίες που θα σου φέρει το εκάστοτε κοινωνικό status. Αν είσαι όμως πραγματικός υπηρέτης της Τέχνης σου, είσαι υποχρεωμένος να περπατήσεις στο λεπτό σχοινί που θα σε φέρει στην άλλη πλευρά και θα νικήσεις τις δυσκολίες, προτείνοντας τις δικές σου προσεγγίσεις για μια διαφορετική καθημερινότητα. Πράγματι έτσι αισθάνομαι και εγώ κάθε φορά που στοχάζομαι μέσω της Μουσικής.
4.Όταν κάνεις ένα δίσκο έχεις κάποιον ήχο στο μυαλό σου ή αυτό εξαρτάται ανάλογα από τους «συμπαίκτες» που θα επιλέξεις ; Τι ήχος χαρακτηρίζει το «Acrobat» ;
ΑΠ: Κάθε δισκογραφική μου δουλειά έχει πρώτα τελειώσει μέσα μου, άρα και ο ήχος της, μετά έχει τελειώσει ως παρτιτούρα και, στη συνέχεια, ανάλογα με το τελικό ηχητικό περιβάλλον που έχω φανταστεί, θα επιλέξω τους συμμετέχοντες. Δηλαδή, πρώτα γράφω το «σενάριο» και μετά επιλέγω τους «ηθοποιούς» που ταιριάζουν στους διάφορους «ρόλους». Όλα τίθενται στην υπηρεσία του έργου και ποτέ το αντίθετο. Η Μουσική προστάζει, εμείς ακολουθούμε. Όσον αφορά το Acrobat θα έλεγα ότι ο ήχος του αποπειράται να δώσει ενέργεια, εσωτερική ένταση, δράση, κίνηση και φως.
5.Ο δίσκος δίνει την αίσθηση ότι η εδώ η jazz πάει ένα βήμα παραπέρα. Υπάρχει πολύ καλό παίξιμο με ενθουσιασμό γεμάτο μουσικές ιδέες. Έχει περιθώρια η jazz να κάνει τέτοια βήματα ή έχουν παιχθεί όλα ;
ΑΠ: Η Μουσική δεν τελειώνει ποτέ! Όσο κι αν κάτι τέτοιο είναι χιλιοειπομένο, είναι η πιό καθαρή αλήθεια της. Πόσο μάλλον η Jazz που ενώ έχει πει τόσα πολλά, έχει ακόμη τόσα αποθέματα, όσα και οι συνεχώς, ανά τον κόσμο, αυξανόμενοι μουσικοί που ασχολούνται με το είδος, στις διάφορες μορφές του. Ο αυτοσχεδιασμός είναι η βάση της Jazz, οπότε πάντα κάποιος θα αυτοσχεδιάζει με έναν προσωπικό τρόπο και θα ανοίγει συνεχώς νέους ορίζοντες. Αυτή είναι και η διαφορά της Δημιουργικής από την εμπορική μουσική. Η εμπορική έπεται του κοινού, άρα δεν είναι Τέχνη, ενώ η Δημιουργική προηγείται του κοινού, άρα είναι η πεμπτουσία της Τέχνης.
6.Τον Mike Stern που τον πέτυχες ; Είναι μεγάλο όνομα και αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη η συμμετοχή του στο δίσκο…
ΑΠ: Που όμως δεν είναι η πρώτη φορά που συμμετέχει σε δική μου εργασία. Έχει παίξει και στο cd μου “Domino” που κυκλοφόρησε πριν μερικά χρόνια. Με τον Mike έχουμε πλέον μια δεκαετία που συνεργαζόμαστε δισκογραφικά αλλά και συναυλιακά αφού έχουμε παίξει μαζί σε διάφορες πόλεις. Είναι ένας καταπληκτικός μουσικός και πολύ καλός φίλος.
7.Το κομμάτι «No Princess, No Island, No God» αποτελείται από 4 μέρη, όπου εξελίσσεται ο ήχος της σύνθεσής σου αυτής. Τι συμβαίνει εδώ ;
ΑΠ: Αν και ο τίτλος περιέχει τρεις ηχηρές αρνήσεις, το θεματικό μύνημα της σύνθεσης είναι απολύτως θετικό. Βασίζεται σε ένα παλαιό εγγλέζικο παραμύθι που καταλήγει λέγοντας «δεν υπάρχει καμιά πριγκήπισα που μαζί της θα πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου, ούτε κάποιο συγκεκριμένο νησί που θα είναι για σένα ο επήγιος παράδεισος, ούτε μόνον ο Θεός μπορεί να σε βοηθήσει, αν εσύ δεν ανακαλύψεις την δική σου δύναμη και δεν στηρίξεις τον εαυτό σου». Τα 4 μέρη της σύνθεσης «διηγούνται» το παραμύθι. Γι’ αυτό και οι σολίστες μένουν μόνοι στη διάρκεια του solo τους χωρίς υποστήριξη από την υπόλοιπη ορχήστρα. Παίζουν με την δική τους ικανότητα και προχωρούν!
8.Και οι δύο άλλες συμμετοχές όμως είναι εξίσου ηχηρές. Dennis Chambers στα τύμπανα, Lew Soloff στην τρομπέτα. Είναι μουσικοί που έχεις ξαναπαίξει μαζί τους ή το άλμπουμ αυτό «γέννησε» την συνεύρεση αυτή ;
ΑΠ: Το γεγονός ότι, μέσα από την δουλειά μου, παίζω σήμερα σε όλη τη γη, με τους παιδικούς μου ήρωες, είναι η απόδειξη ότι, αν κοπιάσεις, τα πάντα γίνονται. Ο Dennis Chambers είναι ένας ζωντανός θρύλος της σύγχρονης μουσικής, ένας από τους μεγαλύτερους drummers όλων των εποχών. Η εμπειρία να παίζεις δίπλα σε τέτοιου επιπέδου μουσικούς είναι απίστευτη. Πόσο μάλλον να παίζουν τη μουσική σου ή εσύ να παίζεις την δική τους. Ο Lew Soloff ήταν ο τρομπετίστας των Blood Sweet and Tears και έπαιξε μαζί τους και στο Woodstock!! Δυστυχώς «έφυγε» πριν λίγους μήνες και δεν πρόλαβε να ακούσει το Acrobat ολοκληρωμένο….η συνεύρεση αυτή, πράγματι γεννήθηκε με το cd, όμως στη συνέχεια ακολούθησαν αρκετά live.
9.Η διασκευή του «Chameleon» είναι φόρος τιμής στον Herbie Hancock ; Είναι από τα ινδάλματά σου ; Γιατί διάλεξες αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι του ; Που συναντά ο «Χαμαιλέοντας» τον «Ακροβάτη» ;
ΑΠ: Ο Herbie Hancock αποτελεί πηγή έμπνευσης για όλους τους μουσικούς. Το Chameleon ήταν από τα πρώτα κομμάτια που έπαιξα από τότε που ασχολήθηκα με την Jazz. Στο cd το έχω αλλάξει εντελώς με μια ολοκληρωτικά διαφορετική ενορχηστρωτική προσέγγιση. Όσον αφορά τον «Χαμαιλέοντα» είναι ακριβώς ο αντίθετος χαρακτήρας από τον «Ακροβάτη». Ο πρώτος πάει με το κύμα, προσαρμόζεται σε ότι υπάρχει, σε ότι του σερβίρουν, ενώ ο δεύτερος παίρνει το ρίσκο των επιλογών του που, σχεδόν πάντα, δεν συνάδουν με το συνηθισμένο.
10. Σε τι φάση βρίσκεσαι γενικότερα ως μουσικός μετά από πολλά χρόνια στην πιάτσα ;
ΑΠ: Όλα είναι όπως την πρώτη ημέρα που αποφάσισα ότι θα εκφράζομαι με την Μουσική. Η ίδια ακριβώς ενέργεια, μην πω και περισσότερη, το ίδιο πάθος, πολλά σχέδια, παίξιμο, σύνθεση, συγγραφή, εκπαιδευτική δραστηριότητα. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι ότι πλέον δεν αισθάνομαι την ανάγκη να αποδείξω τίποτα σε κανέναν. Οι ασχολούμενοι με την Τέχνη κατανοούν απόλυτα τι εννοώ. Και ακόμα ότι είμαι ακόμα πιο πεπεισμένος για τις επιλογές μου.
11. Το Ωδείο σε τι φάση βρίσκεται και τι σχέδια κάνεις για τι νέα σεζόν ;
ΑΠ: Το «Ωδείο Τέχνης Φακανά» πάει από το καλό στο καλύτερο συνεχώς. Μέσα σε ένα κλίμα κρίσης από την μια και υπερπροσφοράς εκπαιδευτικών επιλογών από την άλλη, το κοινό έχει κατανοήσει σε μεγάλο βαθμό την διαφορετική προσέγγιση μας στον τρόπο εκμάθησης της Μουσικής. Την νέα σεζόν κλείνουμε 20 χρόνια δράσης και προσφοράς, οπότε σκοπεύουμε να το γιορτάσουμε με πολλές συναυλίες, εκθέσεις, σεμινάρια, πολλές μετακλήσεις από το εξωτερικό και πολλά άλλα. Ότι κάνουμε κάθε χρόνο δηλαδή, αλλά σε μεγαλύτερη ποσότητα !