1. Πώς βλέπεις την εξέλιξη της ελληνικής jazz σκηνής; Πιστεύεις ότι υπάρχει μια σταθερή ανάπτυξη μα και άνοδος του επιπέδου της χρόνο με τον χρόνο, ειδικά αν την συγκρίνεις με την εποχή που ξεκινούσες;
Η λειτουργία σχολών σύγχρονης μουσικής , όπως το Ωδείο Τέχνης που ιδρύθηκε το 1997, με οργανωμένη εκπαιδευτική δραστηριότητα και στόχο την εκμάθηση της παγκόσμιας γλώσσας της Jazz, σίγουρα ανέβασε ποσοτικά το επίπεδο της δημιουργικής μουσικής. Φτάνει να αποδειχθεί τώρα, ότι οι νεώτεροι θα έχουν εκείνο το κοινωνικό-πολιτισμικό επίπεδο να μετουσιώσουν τη νέα γνώση σε Τέχνη με ουσία και ανατρεπτική διάθεση, όπως οφείλει να είναι ο ρόλος της. Περιμένω.
2. Τί μπορεί να οδηγήσει έναν jazz μουσικό να κάνει ένα album – φόρο τιμής σε έναν μεγάλο διευθυντή ορχήστρας, όπως συνέβη στην δική σου περίπτωση με το «Maestro» και τον Δημήτρη Μητρόπουλο;
Η πρωτοπορία των ιδεών, το πάθος για αλλαγή των δεδομένων, η εσωτερική διαμαρτυρία για την άδικη συμπεριφορά του κοινωνικού κατεστημένου απέναντι στη πραγματική Τέχνη και την πρόοδο, η ελεύθερη διακίνηση των πλέον νεωτεριστικών ιδεών, η πάλη με τη συντήρηση στο πνεύμα και στη καθημερινή πρακτική, είναι μερικά από τα στοιχεία του βίου του Δημήτρη Μητρόπουλου που ακολουθούν παράλληλη πορεία με όποιον σέβεται την ιδιότητα του Μουσικού.
Όλα αυτά με οδήγησαν να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στην αιώνια και αέναη δύναμη της λογικής και διαλεκτικής ανατροπής της καθημερινότητας.
3. Τι σήμαινε για εσένα η υποψηφιότητα του «Inerspirit» για Grammy, ποια συναισθήματα αλλά και σκέψεις και φιλοδοξίες/προσδοκίες για το μέλλον σου προκάλεσε;
¨Εμαθα από πολύ μικρός να δουλεύω καθημερινά προσηλωμένος στα πιστεύω μου. Διαπίστωσα πολύ γρήγορα ότι από το κράτος δεν είχα να περιμένω τίποτα. Ο τρόπος που διαμορφώνεται η κλίμακα των αξιών στη χώρα μας διαστρεβλώνει κάθε πραγματικό γεγονός. Απόλυτο παράδειγμα στη μουσική, ό όρος «έντεχνο τραγούδι» που διαχωρίζει τους Έλληνες σε «ποιοτικούς» και μη, ενώ πρόκειται για τα ίδια πράγματα με άλλοθι το στίχο. Έτσι, ή έξωθεν καλή μαρτυρία από θεσμούς καταξιωμένους παγκοσμίως, επιφανειακά, μπορεί να δίνει προσωπική ικανοποίηση και να καλύπτει το κενό. Η μόνη μου φιλοδοξία, όμως, είναι να είμαι χρήσιμος σε μια κοινωνία που κατανοεί και δεν ξεγελιέται.
4. Πώς βιώνεις τις συνέπειες της κρίσης ως δημιουργικός μουσικός αλλά και πώς τις βλέπεις να επηρεάζουν το κοινό και την συμπεριφορά του σαν ιδιοκτήτης και διευθυντής του «Αθηνά Live»;
Κάθε περίοδος κοινωνικής αναστάτωσης προκαλεί και αμφισβήτηση του υπάρχοντος status qvo. Τότε, το έδαφος για τον αληθινό μουσικό γίνεται πρόσφορο και είναι στο χέρι του να στρέψει την αμφισβήτηση προς το καλό και το ωραίο που εκείνος πρεσβεύει. Η κρίση δεν είναι οικονομική, είναι πολιτιστική. Άλλωστε οι επιλογές στα πρόσωπα και τα πράγματα κατά πρώτον και στο τρόπο ζωής κατά δεύτερον, οδήγησαν το κοινωνικό σύνολο σε αυτό που, αόριστα και δημοσιογραφικά, ονομάστηκε κρίση.
Το Αθηνά Live πρόσφερε και προσφέρει διεθνή και εγχώριο μουσικό πολιτισμό υψηλότατης αξίας. Ο χώρος και το κοινό του δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα.
5. Είσαι αισιόδοξος ως προς την δυνατότητα διεξόδου από αυτή την κρίση;
Είμαι από φύση και θέση αισιόδοξος για την πορεία της ζωής γενικώτερα. Οι γνώστες της μουσικής μου γνωρίζουν ότι πάντα προσπαθώ να περιγράψω το φως. Είναι νομοτέλεια να πάμε παρακάτω. Φτάνει οι επαγγελματίες της μετάδοσης των ειδήσεων να σταματήσουν να ασελγούν στις Ελληνικές ψυχές. Φτάνει ο Έλληνας να σταματήσει να θεοποιεί το εξωτερικό και να συνειδητοποιήσει την ιστορία του, την προσφορά του στην ανθρωπότητα και την μοναδικότητα του τοπίου του. Η Ελλάδα οδηγούσε και οδηγεί τον κόσμο. Δεν υπάρχει ξένη γλώσα που να μην χρησιμοποιεί τις δικές μας λέξεις στις δύσκολότερες και ομορφότερες έννοιες. Αξιοπρέπεια συνέλληνες.
6. Πόσο μπορεί να συνεισφέρει ο πολιτισμός σε αυτή την διέξοδο; Είσαι ικανοποιημένος από τον τρόπο με τον οποίο τον διαχειρίστηκαν όσοι κυβέρνησαν την χώρα μας, ειδικά στην τελευταία τριετία των Μνημονίων;
Δεν υπήρξα ποτέ ικανοποιημένος από τον τρόπο που η εξουσία συμπεριφέρθηκε στο πολιτισμό. Άλλωστε εξ’αιτίας αυτής της συμπεριφοράς φτάνουμε εδώ σήμερα. Όταν δημιουργείς είδωλα που σε βολεύουν, τηλεόραση που διαφθείρει, ξεχνάς το Μητρόπουλο, το Σκαλκώτα, την Κάλλας, τους μουσικούς της Jazz και ανάγεις την τσιτσανολογία σε μοναδική «έντεχνη» έκφραση σου, όταν ξεχνάς τις Κρατικές Ορχήστρες, αφήνεις αδιαβάθμητες τις καλλιτεχνικές σπουδές, συνδιασκεδάζεις με την υποκουλτούρα πάνω στα τραπέζια, ρυπαίνεις το περιβάλλον, ορθώνεις πολυκατοικίες σε όλη τη χώρα γκρεμίζοντας αρχιτεκτονικά δημιουργήματα, δεν έχεις να περιμένεις και πολλά από το κράτος. Όλη αυτή η περιγραφή δεν έχει να κάνει με την τελευταία τριετία. Είναι μια κατάσταση χρόνια που μόνο αν αλλάξει θα μπορέσει ο πολτισμός να υπάρξει στο ρόλο του και να συμβάλλει στην δημιουργία μιας ομαλότερης καθημερινότητας.
7. Έχει αλλάξει ο τρόπος θεώρησης του οργάνου σου, του μπάσου, μέσα στα χρόνια; Αν ναι, πώς βλέπεις τώρα τον ρόλο του στις συνθέσεις σου αλλά και γενικότερα στην σύγχρονη jazz;
Γνώριζα και γνωρίζω το ρόλο του οργάνου μου στη μουσική και φυσικά δεν μπορεί να αλλάξει κάτι στη θεώρηση μου γύρω από το ρόλο του. Παραμένει πολύ σημαντικό για τον τρόπο που συνθέτω και φυσικά έχει καθοριστικό ρόλο στη σύγχρονη μουσική σκέψη.
8. Και τα προσεχή σχέδια σου, δισκογραφικά μετά το «Maestro» και ίσως όχι μόνο;
Σύντομα θα κυκλοφορήσει σε όλη τη γη το νέο μου cd με τίτλο ACROBAT όπου συμμετέχουν οι Dennis Chambers στα drums, Mike Stern κιθάρες, Lew Soloff τρομπέτες και το YFG (Yiorgos Fakanas Group). Έπεται σειρά από συναυλίες.